►Paczuszki w stylu vintage.

Cza­sami wy­daje nam się, że mie­szka w nas dwóch różnych ludzi. 

Je­den, który wszys­tko dos­ko­nale czy­ni i te­go człowieka pre­zen­tu­jemy światu. 

Jest też i ten dru­gi, które­go się wstydzi­my, i te­go uk­rywamy. 

W każdym człowieku is­tnieje coś ta­kiego jak wewnętrzny dy­sonans i niespójność. 

Każdy chciałby być dob­ry, a je­dynie do­konu­je czynów, 

 których sam często nie rozumie.

Dlacze­go tak jest? Dla­tego, że człowiek nie jest Bo­giem, nie jest też aniołem, 

ani jakąś na­dis­totą, a je­dynie małym piel­grzy­mem  w długiej, da­lekiej drodze swo­jego życia. 

Włas­ne słabości czy­nią go wy­rozu­miałym i łagod­nym w sto­sun­ku do in­nych. 

Ktoś, kto jest bez­kry­tyczny wo­bec sa­mego siebie, będzie twar­dy i niez­dolny wczuć się w in­nych. Nie będzie umiał ni­kogo po­cie­szyć, do­dać od­wa­gi i wy­baczyć. 

Szczęście i przy­jaźń tkwią tam, gdzie ludzie są wrażli­wi,
łagod­ni i de­likat­ni w słowach, i wza­jem­nie kon­taktach. 

Phil Bosmans

 

Dzień dobry! Dzisiejszy post ku zdziwieniu niema nic wspólnego z walentynkami. Paczuszki są zrobione dla moich przyjaciółek jako podarek za lata spędzone w szkole ;) Tak żeby było do czego wracać po latach, gdy spotkamy się wspominać 'stare dobre czasy'. Mam nadzieję, że prezenciki się spodobały. A co do obecnej chwili. Wielki Post, wielkie zmiany. Mam nadzieję, że moje nowe oblicze utrzyma się długo i będę mogła się nacieszyć tym dobrze spędzonym czasem.

Miłego tygodnia! ;*

 

I tak dla uzupełnienia postu:

>Hurt, załoga G<